تو که رفتی دل من بی سر و سامان نگاهت

تو که رفتی دل من بی سر و سامان نگاهت

 

همچو یک تشنه که در آرزوی قطره آبی

 

میکشد این و سو و آن سو، تن بی جان خودش را 

 

گشته آواره و صد حیف

 

نداری خبر از حال نزارم

 

که بهارم،دل پاییزی من را

 

لایق وصل گل عشق نداند

 

و که داند ؟