تو که رفتی دل من بی سر و سامان نگاهت

تو که رفتی دل من بی سر و سامان نگاهت

 

همچو یک تشنه که در آرزوی قطره آبی

 

میکشد این و سو و آن سو، تن بی جان خودش را 

 

گشته آواره و صد حیف

 

نداری خبر از حال نزارم

 

که بهارم،دل پاییزی من را

 

لایق وصل گل عشق نداند

 

و که داند ؟
  

 

که در این خلوت بین من و رویای تو صدها گل احساس شکفته ست

 

اشک بر دامن رویم بچکیده ست

 

شنیده ست دلم از دهن رهگذر بی سر و پایی

 

که تو امروز گذارت سر کوی دگران است

 

گران است برای دل من هجر تو ای یار

 

که اسرار سپارم به نسیم سر کوی تو

 

و بیایم سر راهت بنشینم

 

و ببینم که تو اگر بر من رنجور عنایت ننمودی

 

لا اقل شاد بمانی

 

تو چه دانی که مرا دیدن لبخند تو آرامش جان است

 

و همین مایه عمر گذران است...